Kvæðið Vestmannaeyjar eftir Kristin Bjarnason

 

Íslendingar hafa sennilega ort eiginleg ættjarðarkvæði frá því á 18. Öld. Eggert Ólafsson varð einna fyrstur til þess og á næstu öld óx skáldum vorum ásmegin á þessu sviði. Á seinni hluta þeirrar aldar tóku menn að yrkja um átthagana og hafa slík átthagaljóð verið ort fram á þennan dag.

 

Kvæðið um Vestmannaeyjar

                                                          

Þjóðsöng Vestmannaeyinga, sumarmorgun á Heimaey (Yndislega eyjan mín) orti Sigurbjörn Sveinsson, skáld og kennari. Brynjúlfur Sigfússon setti lag við ljóðið og er það ævinlega sungið við útfarir roskinna eyjamanna.

 

Árið 1929 settist Kristinn Bjarnason frá Ási í Vatnsdal að í Vestmannaeyjum og gerðist þar bílstjóri. Kristinn var barnabarn bólu-Hjálmars og afi séra Hjálmars Jónssonar. Honum var skáldskapur í blóð borinn og orti talsvert í Vestmannaeyjum þau 10 ár sem hann bjó þar.

 

Árið 1936 orti hann kvæði sem hann nefndi Vestmannaeyjar. Kvæðið skyldi flutt á þjóðhátíð þá eða árið eftir sem aldrei varð. Er ekki vitað til þess að það hafi verið flutt opinberlega fyrr en í sjómannadagsþætti Ríkisútvarpsins 15. maí 1966, en Karl Einarsson sá um þáttinn og Þorsteinn Ö. Stephensen flutti ljóðið.

 

Þá stóð þannig á að tækni- og dagskrárgerðarmenn ríkissjónvarpsins voru í Vestmannaeyjum og veittu okkur heimsókn. Hljóðrituðum við tvíburarnir því þáttinn úr útvarpinu.

 

Daginn eftir hlustaði ég og varð hugfanginn af kvæðinu. Setti ég við það lag sem við frumfluttum síðan á Selfossi 6. Júní 1966. Lagið var leikið á rafmagnsorgel og blokkflautu en síðar var gerð við það kórútsetning.

 

Lagið Vestmannaeyjar hlaut fádæmagóðar viðtökur sem flautulag. Það er hins vegar erfitt til söngs og hefur því einungis verið sungið hér á landi við tvær útfarir og í fimmtugsafmæli mínu. Þá söng Barnakór útvarpsins í Beijing það árið 1983.

 

Kristinn Bjarnason og eiginkona hans koma í heimsókn

 

Þá um sumarið ferðuðumst við bræður um Suður- og Vesturland ásamt móður okkar og Magnúsi Sigurðssyni, skólastjóra, að safna fé handa Hjálparsjóði æskufólks. Gerðum við hlé á ferðinni um mánaðamótin júlí-ágúst og tókum síðan upp þráðinn um miðjan mánuðinn.

 

Þriðjudagskvöldið 9. Ágúst 1966 fórum við feðgar í okkar venjubundnu kvöldgöngu. Ég sagði pabba að við skyldum heldur hvata ferðinni því að við ættum væntanlega von á gestum.

 

Þegar við komum heim um hálftíma síðar kom mamma á móti okkur og sagði: „Það eru komnir gestir að finna þig, Arnþór. Um leið og ég sá manninn sagði ég við hann: Ég veit hvað þú heitir. Og hver heldurðu að þetta sé?"

 

Kristinn Bjarnason, svaraði ég.

 

Við áttum indæla stund með þeim hjónum og gaf Kristinn okkur ljóðabók sína. Hann las ljóð sitt um Vestmannaeyjar inn á band og er það hljóðrit birt hér. Frumritið var gert á Tandberg segulbandstæki og því miður notuðum við hægasta hraða þess eða 4,75 cm. Þess vegna er hljóðritið ekki betur úr garði gert.

 

Þetta er eina hljóðritið sem vitað er að til sé með lestri Kristins Bjarnasonar.

 

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• kvae_i_vestmannaeyjar-tonstillt.mp3